مجموعۀ آثار عبدالبهاء ازنظر شکل آفرینش آنها در دو دستۀ کلّی قرار می‌گیرد. بیشتر آثار وی را نامه‌ها و کتاب‌ها و رساله‌هایی تشکیل می‌دهد که او خود نوشته است. دستۀ دیگر آثاری است [...]

عبدالبهاء «رسالۀ مدنیه» را به خواست و دستور پدرش بهاءالله در سال ۱۲۵۴ هجری شمسی (برابر با ۱۸۷۵ میلادی)، درحالی‌که سی‌ویک‌ساله بود، نوشت. چند سال پیش از آن میرزا حسین‌خان مشیرالدّوله، سفیر سابق [...]

«خطابه» و «خطاب» به معنی سخن گفتن رودرروست و در اصطلاح منطق، صناعتی علمی است که هدف آن اقناع مخاطب است. خطابه در ابتدا، نام شیوه‌ای تعلیمی بود که از پروتاگوراس سوفسطایی آغاز [...]

کتاب «مفاوضات عبدالبهاء»، گزارش «لورا کلی‌فورد بارنی» از گفتگوهایی است که در یکی از سفرهای خود در سال‌های آغازین قرن بیستم به عکا، با عبدالبهاء داشته است. محور گفتگوها، پرسش‌های لورا دربارۀ برخی [...]

«رسالۀ سیاسیه» در سال ۱۲۷۲ ه.ش (۱۸۹۳ میلادی) به قلم عبدالبهاء، یعنی حدود یک سال پس از درگذشت پدرش، بهاءالله، نوشته شده است. این اثر سیاسی عبدالبهاء، متنی موجز و گزیده است که [...]

این اثر عبدالبهاء نیز همچون «رسالۀ مدنیه» و «تفسیر حدیث کُنتُ کَنزاً مَخفیّاً» در دوران حضور پدرش، بهاءالله، در این جهان نوشته شده و همچون «رسالۀ مدنیه» بدون ذکر نام نویسنده بوده است. [...]

از قرن هیجدهم این رسم به وجود آمد که دولت‌ها برای پیدا کردن راه‌حل مناسبی برای مشکلات سیاسی، گردهمایی‌هایی تشکیل دهند. بااینکه چند گردهمایی در قرن هیجدهم برگزار شد ولی در آخر قرن [...]

این اثر عبدالبهاء که همچون بسیاری از آثار دیگرش در قالب نامه، نوشته شده است خطاب به اعضای جامعۀ بهائی ایران و فارسی‌زبانان برخی کشورهای آن زمان است که بهائیانی در آنها سکونت [...]

«وحدت» اساسی‌ترین مفهوم در اندیشۀ عبدالبهاء است. وی می‌گوید: «حقیقت، وحدت عالم انسانی است. حقیقت، محبّت بین بشر است.»۱ و در جای دیگر می‌گوید: «حقیقت، علم است. اساسِ ادیانِ الهی، علم است. علم، [...]

پاکیزگی جسمانی و پاکی روحانی و اخلاقی ازجمله معیارهای مشترک ادیان است که در هر دورۀ تاریخی متناسب با مرحلۀ پیشرفت فرهنگی بشر به آن پرداخته شده است. هر دینی متناسب با مقتضیات [...]